ΧΑΘΗΚΑΜΕ . . . 

  

Η μέρα χαμογέλασε....

  

Ο χρόνος σταμάτησε!

Τα χέρια σου έγραψαν  γύρω μου μια αγκαλιά.

Σε μια θάλασσα μικρή η καρδιά πέταξε.

Τώρα πίνεις μνήμες φωτιάς σε κήπο έρημο.

         Ονειρεύεσαι δρόμους δίχως γυρισμό......

Μαζί.....

Χαθήκαμε....

Σ΄αγαπώ

Το στόμα αυτό χρόνια δε συλλάβισε λέξεις, μόνο προσευχές παραμιλούσε από την ανάγκη τής  ύπαρξης  να ελευθερωθεί , από δάκρυα μιας ζωής .

Κοιτώ τον ήλιο… Χαμογελώ!

Έχει ένα σκοπό αυτό το στόμα….

Δεν θέλει προσευχές, ικεσίες και τραγούδια .

Η ψυχή σιωπά για ν΄ακούσει τον συλλαβισμό του .

Οι λύπες χάνονται , η αναπνοή παύει.

Τα χέρια μπλέκονται αμήχανα.

Τα μάτια ηρεμούν στη φλόγα τού κεριού.

Το στόμα αποφασισμένο, ελεύθερο μετρά τρόπους έκφρασης για τις λέξεις που ανασταίνει .

Τολμά!

Ψιθυρίζει...

Φωνάζει!!!

«Σ΄αγαπώ».

   Συμφωνία παράλογη

Ριγμένα ρούχα στο πάτωμα του πόθου .

Αγκαλιές ματωμένες από χέρια ξυράφια.

Κορμιά -φαντάσματα στον τοίχο

με δεμένα χέρια, δεμένα μάτια!

Απαγορευμένη αίσθηση, σκηνή στημένη.

Αφή ψεύτικη.

Φιλιά κοροϊδεύουν την ουσία της πράξης.....

Θάνατος!

Όρια που επιτρέπουν στη σάρκα

να αισθανθεί το ψέμα της στιγμής.

Συμφωνία παράλογη σε άοσμο δωμάτιο.

Ανάσες βαριές σαπισμένης φαντασίωσης.

Ιδρωμένα κορμιά

        με ζωώδη έλξη σφιχτά ενωμένα.................

Ξεφτιλίζουν τον έρωτα!!!!!!!!