Σάββατο 22 Αυγούστου 2015



Επαλήθευση


Θυμήσου πώς σε κοίταζαν τα μάτια μου , τα βροχερά πρωινά που αντικριστά
πίναμε τσάι γιασεμιού !

 Η  ευωδιά του ταίριαζε καταπληκτικά με τη μυρωδιά της βροχής, που στριμωχτά έμπαινε από το μισάνοιχτο παράθυρο .


Θυμήσου πώς με κοίταζαν τα μάτια σου, εκείνο το βράδυ το σκοτεινό….

Γερμένη στο κρεβάτι, είχα κουραστεί να περιμένω το βήμα του ερχομού σου .

Όταν ξαφνικά την πόρτα άνοιξες….

Με κοίταξες με βλέμμα που προμήνυε καταιγίδα……………………..

Η καταιγίδα έφτασε!
Φωτιές άναψε…

Αποκαΐδια   γύρω μας….

Κοιταχτήκαμε ξανά στα μάτια…!


Τα βλέμματά μας επαλήθευσαν την μοναξιά μας ...

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

                                          

 Ίδια ευχή
 


Έκλαψα από θυμό,
αίσθηση στο κορμί που μάτωνε το μυαλό μου .
Ο πόνος νέκρωνε τα κύτταρά μου
που ασάλευτα έκλειναν εσένα.


Σε ξέχασα για κάποια στιγμή,
μα το σημάδι του καρφιού, ζωντάνεψε μνήμες.
Τα χέρια σου αδύναμα, απορημένη η ματιά σου
στην τόση αγάπη.


Έψαξα σε ουρανό με τρεμάμενα αστέρια
την αλήθεια που κρύβεις.

Θλίψη!!!

Αναπάντητα “θέλω” στο άπειρο τ΄ουρανού
πεφταστέρια γίνονταν κι εγώ
   τους μίλαγα για την ίδια ευχή.