Άσπρη δαντέλα

Άσπρη δαντέλα θ' απλώσω στο κορμί σου

με μυρωδιά από τα χρόνια

που όνειρο ήταν, η αγάπη.

Θα καλύψω το σώμα σου με φιλιά απεγνωσμένα

να νοιώσουν σάρκα ανέγγιχτη,

βράδια αμέτρητα.

Κορμιά πεινασμένα.....διψασμένα....

για έρωτα, που κοροϊδεύει την αλήθεια.

Ιδρωμένο πάθος σε τρελά σεντόνια

που μαγεύονται, ανίκανα να σταθούν

στο σεισμό των αισθήσεων .

Την άσπρη δαντέλα θα σκίσω

από το κορμί σου .....

Την μυρωδιά σου να πάρω....

Φυλακτό μιας ανάμνησης.

Παρακίνηση

Πάμε μια βόλτα , να φύγουν οι σκιές.

Δεν είναι αργά, ο ήλιος είναι αναμμένος.

Μάταιο, τίποτα δεν είναι !

Έξοδος στο δρόμο,

στα ντροπαλά ηλιοτρόπια.

Στα δέντρα, που τα μυστικά τους φανερώνουν ,

οι χαρακιές στο σώμα τους !

Στ’ αγριολούλουδα. που περήφανα προβάλουν

την παλέτα των χρωμάτων τους .

Στον καθαρό ουρανό , που ζωγραφίζει πάνω του ,

με μπλε αποχρώσεις .

Το αγαπάει πολύ αυτό το χρώμα !

Πάμε !

Ας φύγουμε από την μοναξιά

που μας επέλεξε .

Ας καθρεφτίσουμε στα πρόσωπά μας ,

το ξεφύλλισμα του καινούργιου βιβλίου μας .

Μοιάζει συναρπαστικό!

Ας αγαπήσουμε αυτό που γράφτηκε για μας .

Πάμε !

Να προλάβουμε την νύχτα ,

πριν θολώσουν τα μάτια από την αναβολή,

πριν η μελαγχολία φοβίσει

την απόφασή μας…

Πάμε ……!!!

Δεν θα σου φανερώσω

Δεν θα σου φανερώσω

το βλέμμα, το ακίνητο

στους δρόμους της ματιάς σου .

Μήτε την παραλυσία των άκρων μου,

αβοήθητη, καταρρέοντας

σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Δεν θα σου φανερώσω

την κομμένη ανάσα,

στην προσμονή της παρουσίας σου .

Μήτε τον ιδρώτα στο λαιμό μου,

απορημένη, σε κρίση πανικού

να διασκορπίζομαι γύρω μου .

Δεν θα σου φανερώσω

την κρυφή ηδονή,

στο αποτύπωμα των δαχτύλων σου .

Μήτε την απόλαυση της σάρκας

ξεφτισμένο κουρέλι , στα πόδια σου ,

να ματώνει στον έρωτά σου .

Δεν θα σου φανερώσω

την βουβή έκσταση ,

στον κρατήρα του ηφαιστείου σου.

Μήτε την ώρα τούτη δεν θα σου φανερώσω,

πύρινο σώμα στο πρόσταγμά σου ,

θυσία στον σκοτεινό βωμό σου . 

                                                

Εγώ, που σ΄αγαπώ

Σφυγμός που πέταξε στα βράχια επάνω

  τη θάλασσα από ψηλά να αγναντεύσει.....

Είμαι εγώ, που σ' αγαπώ, σφυγμός που φτερουγίζει .

Παλμός που κοίταξε από ψηλά το κύμα

και θέλησε βαθιά βουτιά να κάνει...

Είμαι εγώ, που σ' αγαπώ, παλμός και σε ζητώ.

Ήχος που άκουσε ψυχής τραγούδι

και φοβισμένος τώρα κρατάει μια σιωπή...

Είμαι εγώ, που σ'αγαπώ, ο ήχος που σιωπά.

Φωνή που χάθηκε στου νου μου τη χαράδρα

και κρύφτηκε καλά, ν' αποφύγει την ηχώ.

Είμαι εγώ, που σ΄αγαπώ, φωνή που πια έχει χαθεί.

Καλημέρα, κόσμε!

Πρωινό ξύπνημα κάτω από μια κουβέρτα , που έχει γίνει ένα με το σώμα σου.

Τεντώνεις τα άκρα σου και μακραίνεις τόσο ευχάριστα σα να βγαίνεις  από το κουκούλι σου, σα  ν’αρχίζεις  να ζεις.

Είναι ωραία η ζωή, λένε!  Χαμογελάς!

Ανοίγεις το παράθυρο κι  ένα απαλό αεράκι χαϊδεύει την διάφανη κουρτίνα  του δωματίου σου. Κι αυτή με τη σειρά της το κορμί σου….

Είναι ωραία η ζωή , λένε! Προχωράς!

Ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου , βλέπεις το είδωλό σου στον καθρέφτη κι επιτέλους το αναγνωρίζεις!

Είσαι εσύ , όπως ακριβώς είσαι !΄ Σ’ αρέσει η εικόνα σου !

Έτσι! Δίχως μέικ απ, δίχως ρουζ, σκιές! ΔΙΧΩΣ ΜΑΣΚΑ!

Είναι ωραία η ζωή , λένε!

Χτενίζεις τα μακριά μαύρα μαλλιά σου , μια αλογοουρά είναι ότι καλύτερο για σήμερα ….

Απλότητα… Ομορφιά!

Απέριττη!

Αρέσεις αυτό που βλέπεις και χαμογελάς πάλι !

Είναι ωραία η ζωή , λένε!

Μαζί με σένα είναι πιο ωραία η ζωή , λέω εγώ !

Ξεκινώ να σε βρω!

Καλημέρα κόσμε !

Μορφή ονείρου

Αφής πολύκροτη αίσθηση ,σε ακροδάχτυλα  που τρέμουν .

Ρίγη ηδονής σε κορμί ,που αργοπεθαίνει , ζώντας.

Σπαραγμός βουβός η επαφή, σε σαρκική δονούμενη ένωση .

Χείλη αχόρταγα, διψασμένα, ματώνουν από την ανάγκη τους να γευτούν .

Γαλήνη ανήσυχη η αγκαλιά , πλεγμένες οι ψυχές, σε ένα σώμα .

Βλέμμα θολό, απορημένων δακρύων, που έζησαν αυτό που ονειρεύτηκαν .

ΜΟΥΣΙΚΗ   

Είναι κι αυτή η μουσική που υπόκωφα

ταξιδεύει στα αυτιά μου.

Δεν δυναμώνει, δεν σιωπά….

Προσπαθεί να παραμένει στην ίδια πάντα ένταση .

Ήρεμη, χαρούμενη…… 

Είναι όμορφα εκεί. Φαντάζομαι !

Χορός σκιών σε μια παγωμένη λίμνη

Χορός τρελαμένων  νιφάδων  …

Ένα φόρεμα λευκό ανασηκωμένο

από την δυνατή κίνηση του σώματος

να στριφογυρίσει .

Να στηριχτεί σε δυνατό χέρι , να πατήσει γερά

βλέποντας την γύρω ομορφιά…..

Μουσική, εικόνες από την απόλυτη ευτυχία μιας σκηνής, μιας ζωής ….

….ενός τέλους!

Του τέλους …της αρχής !

                                            Ευλογημένος

 Πέρασαν τα χρόνια, η φωτιά έχει σβήσει

μια παγωνιά απλώνει στην καρδιά.

Θυμάμαι τις φλόγες που ζέσταιναν τον κόσμο .

Η έρημος ίδρωνε , σε μια σου ματιά.

Αγκάλιασες την ψυχή μου και σε μία στιγμή

χάθηκα στο χθες αναζητώντας το τώρα.

Είσαι αγάπη ψιθυρίζεις, στο λαιμό πληγή !

Πως μπορεί να γίνονται όλα , χώμα;

Όνειρα έφυγαν, ελπίδες χάθηκαν

μα μέσα στη στάχτη υπάρχει φωτιά.

Θλιμμένη μου είπες πως δεν θα ξεχάσεις

μα φεύγοντας είδα την παγωμένη ματιά.

Χρόνια περάσαν , εσύ θα είσαι δω

ευλογημένος εγώ, οι στιγμές ιερές .

Πρέπει να φύγω....μα θα ονειρευτώ

πως το χέρι σου κρατώ σε ώρες εσπερινές.!

Αόριστος

Αναδυόμενες εικόνες σε κάθε ανοιγόκλειμα  των βλεφάρων μου!

Μοναχικές σκέψεις… Νοσταλγία…

Διατάραξη προσωπικής ησυχίας….

Σιωπηλή απειλή, οι εικόνες.

Αναπνέουν στη μνήμη!

Θολώνουν, αλλοιώνονται, ζητούν προσοχή και επανέρχονται καθάριες!

Αγχωτικός χτύπος καρδιάς στις πλευρές του κρανίου μου .

Πόθος, απόκτηση, αφή, απόσταση, απομάκρινση, πόνος…… ΚΕΝΟ!!!!!

Θα ανάψω φωτιά!

Να κάψω όλες τις εικόνες ! Τώρα!!!!!!!!!

Μονόλογος άθλιος!

Παραμιλητό μεθυσμένου ….

Εδώ μπρος στα μάτια μου , είναι….

Ανεβάζουν την αυλαία στο νου μου ….

Ήμασταν όμορφοι, απλοί, αληθινοί…..

ΑΟΡΙΣΤΟΣ!

ΕΝΕΣΤΩΤΑΣ  ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ!

Σκουπιδότοπος σκέψεων 

Εσωτερικός «σκουπιδότοπος», σκέψεων , αποφάσεων , επιθυμιών, στόχων .

Όλο και κάτι σου μεταβάλλει τον εσωτερικό σου κόσμου, το εσώψυχο σου .

Πετάς μέσα σου διάφορες σκέψεις… άχρηστες φαινόταν εξ’ αρχής μα ξάφνου τις βλέπεις εκεί, στο βάθος να γυαλίζουν, να αντανακλούν στο μυαλό σου ένα σινιάλο υπενθύμισης ότι ΥΠΗΡΧΑΝ κάποτε, αλλά ακόμη είναι εδώ.

Εσύ στην πολυθρόνα…..

Έχεις βουλιάξει για ώρα, μ ’ένα τσιγάρο  ατέλειωτο που άναψε ένα σπίρτο ……

Το πακέτο αδειάζει…

Αδιαφορείς για «ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ» -υπήρξαν  τόσα που σε είχαν «σκοτώσει», κι ακόμη ζεις-κάνοντας την ασυναίσθητη πια κίνηση.

Άνοιγμα πακέτου, άρπαγμα τσιγάρου, γρήγορη επαφή στο τελειωμένο τσιγάρο που στέκεται στο στόμα σου- ξέρεις μην πέσει η καύτρα  και κάψει τίποτα……

 Εισπνοή……. Έτοιμο !

Είσαι ήρεμη, χαλαρή.

Δεν θες να σκεφτείς κάτι, ούτε να ακούσεις, ούτε να δεις…..

Απλά απολαμβάνεις την στιγμή…… .και  τ σ α φ !!!!!!!!!!!!!!!!

Μέσα σου αστράφτει εκείνη η ρημαδιασμένη σκέψη και φωτίζει !

«Τι θέλει, πάλι ; ».  «Τι ;»,  αναρωτιέμαι  θυμωμένα .

«Σε πέταξα, σε ακύρωσα ».  «Τι, θες ;»

Όσο αρχίζω να θυμώνω, να νευριάζω, αστράφτει ακόμη πιο πολύ.

Ο καπνός από το τσιγάρο βγαίνει βίαια από το στόμα μου και η τσατίλα με κυριεύει που θα ξαναρχίσω την ίδια διαδρομή προς το πακέτο …

Νεύρα, νεύρα, νεύρα !

Α! Φοβήθηκε η σκέψη και χάθηκε ! Ευτυχώς!

Ωχ!

 Όοοοοχι !

  Έχει φωταγωγήσει όλο τον εσωτερικό «σκουπιδότοπο »!!!!!!!!!!

Με τιμωρεί!

Με πιέζει να ξαναφέρω στην μνήμη μου ότι έθαψα.

Χαμογελάει απαθέστατη!

«Κατάλαβα τι θες να κάνεις» της λέω, σφίγγοντας τα δόντια από τα νεύρα μου !

«Το  κα..τά…λα….βα….»

Ξεδιπλώνονται τώρα όλα όσα σε έκαναν χαρούμενο, ένα χαμόγελο, μια βόλτα μετά την φθινοπωρινή βροχή, ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας , έτσι για να ακούσουν την φωνή σου, λόγια τρυφερά, όμορφα λόγια !

«Τέλος, τώρα». «Φτάνει», λέω στον εαυτό μου …

Μα δεν σταματούν οι σκέψεις….

Καταιγισμός εικόνων, οσμών, ήχων, λυγμών, γεύσεων, γέλιων, κραυγών .

Αναδρομή.

Παρελθόν.

Μέλλον;

Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει!

ΕΖΗΣΑ!

Κοροϊδία

  

Ρίξε στον Καιάδα, την σακατεμένη σου ψυχή.

Έτσι μπορεί και σωθεί...

Να λυτρωθεί....Να ξαναγεννηθεί.....

Τι ψέμα έκρυψες από το φως του ήλιου

σε επτασφράγιστο μπαούλο

στα έγκατα της μνήμης.

Τι εσκεμμένη κοροϊδία έδωσες

σε κατασταλόμενους δρόμους αδιέξοδους

και απαγορευμένους.

Ρίξε στον Καιάδα τις μάσκες που φοράς

και στάσου, μπρος! Μπροστά στον εαυτό σου .

Έτσι μπορεί και να σωθείς....

Να λυτρωθείς...Να ξαναγεννηθείς....

Τι παιχνίδι, έπαιξες σε παλμούς καρδιάς

που την μονάκριβη αγάπη τους

δηλώσαν σε όνειρα ζωής,

Τι θέατρο ανέβασες! Παράσταση σικέ

με αισθήματα υποβολέα....

Σαρκαστικά γελώντας στο αυθεντικό χειροκρότημά μου ...

                                                                         

 

ΣΑΡΚΕΣ

   Κρυώνω! Παγίδες οι σκέψεις γύρω μου...

Δόλωμα που σαπίζει το κορμί μου.

Μαστίγια τρέλας οι αναμνήσεις μου.

Ομολογία ανυπαρξίας η αγάπη.

Σαθρές εικόνες..παντού αίμα πόνου...

Νεκρά βλέμματα στο χάος τού νου...

Ένοχη ανάσα, βαριά σαν τάφος.

Ο θάνατος ταξίδι μιας ζωής.

Χάνομαι! Καρφιά τα μάτια που κοιτάζουν

το κουφάρι τής άδειας μου παράνοιας!

Ματώνω από τα νύχια τής πλάνης μου.

Ένεση αναισθησίας στην σάπια μου ψυχή!

Νεκρά σώματα δεμένα στη θέληση

φτηνά λόγια  σε άδεια γυαλιά...

Το ουρλιαχτό σου σκίζει τις πληγές μου...

Κι εγώ....! Το αίμα μου στο ποτήρι σου , κερνώ!