ΧΑΘΗΚΑΜΕ . . . 

  

Η μέρα χαμογέλασε....

  

Ο χρόνος σταμάτησε!

Τα χέρια σου έγραψαν  γύρω μου μια αγκαλιά.

Σε μια θάλασσα μικρή η καρδιά πέταξε.

Τώρα πίνεις μνήμες φωτιάς σε κήπο έρημο.

         Ονειρεύεσαι δρόμους δίχως γυρισμό......

Μαζί.....

Χαθήκαμε....

Σ΄αγαπώ

Το στόμα αυτό χρόνια δε συλλάβισε λέξεις, μόνο προσευχές παραμιλούσε από την ανάγκη τής  ύπαρξης  να ελευθερωθεί , από δάκρυα μιας ζωής .

Κοιτώ τον ήλιο… Χαμογελώ!

Έχει ένα σκοπό αυτό το στόμα….

Δεν θέλει προσευχές, ικεσίες και τραγούδια .

Η ψυχή σιωπά για ν΄ακούσει τον συλλαβισμό του .

Οι λύπες χάνονται , η αναπνοή παύει.

Τα χέρια μπλέκονται αμήχανα.

Τα μάτια ηρεμούν στη φλόγα τού κεριού.

Το στόμα αποφασισμένο, ελεύθερο μετρά τρόπους έκφρασης για τις λέξεις που ανασταίνει .

Τολμά!

Ψιθυρίζει...

Φωνάζει!!!

«Σ΄αγαπώ».

   Συμφωνία παράλογη

Ριγμένα ρούχα στο πάτωμα του πόθου .

Αγκαλιές ματωμένες από χέρια ξυράφια.

Κορμιά -φαντάσματα στον τοίχο

με δεμένα χέρια, δεμένα μάτια!

Απαγορευμένη αίσθηση, σκηνή στημένη.

Αφή ψεύτικη.

Φιλιά κοροϊδεύουν την ουσία της πράξης.....

Θάνατος!

Όρια που επιτρέπουν στη σάρκα

να αισθανθεί το ψέμα της στιγμής.

Συμφωνία παράλογη σε άοσμο δωμάτιο.

Ανάσες βαριές σαπισμένης φαντασίωσης.

Ιδρωμένα κορμιά

        με ζωώδη έλξη σφιχτά ενωμένα.................

Ξεφτιλίζουν τον έρωτα!!!!!!!!

Αχόρταγος  Έρωτας

Μιλάς εσύ για έρωτα;

Ο έρωτας έχει ανάγκη τα μεγάλα!

Τις πράξεις, τα λόγια, τις σκέψεις, τις λέξεις, τα αγγίγματα…

Βάλε παντού θαυμαστικά να πλησιάσεις το μεγαλείο του!

Δεν έχει μέτρο ο έρωτας…

Έχει μόνο πολλαπλασιασμό.

Τόσο εγωιστής που ζητάει συνέχεια να παίρνει, θέλει συνέχεια να δίνει σε μια διαδρομή 

αισθήσεων δίχως τέλος.

Σε συνθλίβει…

Σε σφίγγει δυνατά…

Αμέτρητος ο πόνος.

Όταν το ασύγκριτο για σένα που σε ολοκληρώνει δεν είναι εδώ, τώρα!

Διαλύεσαι, χάνεσαι αγαπώντας ακόμη και το χαμό σου.

Ω! Έρωτα.

Φτιάξε μας νερό να κυλήσουμε, να βρεθούμε, να βραχούμε, να ανάψουμε, να εξατμιστούμε.

Δεν έχει όρια ο έρωτας……………………

Επαλήθευση

Θυμήσου πώς σε κοίταζαν τα μάτια μου , τα βροχερά πρωινά που αντικριστά

πίναμε τσάι γιασεμιού !

 Η  ευωδιά του ταίριαζε καταπληκτικά με τη μυρωδιά της βροχής, που στριμωχτά έμπαινε από το μισάνοιχτο παράθυρο .

Θυμήσου πώς με κοίταζαν τα μάτια σου, εκείνο το βράδυ το σκοτεινό….

Γερμένη στο κρεβάτι, είχα κουραστεί να περιμένω το βήμα του ερχομού σου .

Όταν ξαφνικά την πόρτα άνοιξες….

Με κοίταξες με βλέμμα που προμήνυε καταιγίδα……………………..

Η καταιγίδα έφτασε!

Φωτιές άναψε…

Αποκαΐδια   γύρω μας….

Κοιταχτήκαμε ξανά στα μάτια…!

Τα βλέμματά μας επαλήθευσαν την μοναξιά μας ...

                                          

 Ίδια ευχή

 

Έκλαψα από θυμό,

αίσθηση στο κορμί που μάτωνε το μυαλό μου .

Ο πόνος νέκρωνε τα κύτταρά μου

που ασάλευτα έκλειναν εσένα.

Σε ξέχασα για κάποια στιγμή,

μα το σημάδι του καρφιού, ζωντάνεψε μνήμες.

Τα χέρια σου αδύναμα, απορημένη η ματιά σου

στην τόση αγάπη.

Έψαξα σε ουρανό με τρεμάμενα αστέρια

την αλήθεια που κρύβεις.

Θλίψη!!!

Αναπάντητα “θέλω” στο άπειρο τ΄ουρανού

πεφταστέρια γίνονταν κι εγώ

   τους μίλαγα για την ίδια ευχή.

Όνειρα

Χάθηκα, νύχτες ολόκληρες, μέσα σε όνειρα

σε χιονισμένα μάτια, σε πέτρινα χέρια.

Ονειρεύτηκα ,μαύρες σκιές  σε κόκκινους θρόνους,

σε πύργους αόρατους, στο μάτι  τού κυκλώνα .

Περπάτησα, σε  άγονες σκέψεις  μέσα  τη  δίνη σου,  

 γλιστρούσα  στον απύθμενο βυθό της  .

Βιαζόμουν, να βουτήξω  σε  άρωμα καπνού

 από  σπήλαιο,  κρυμμένο σε επικίνδυνες στοές.

Λιπόθυμη σε απόλυτο σκοτάδι …

Ανοίγω  τα μάτια …

Δεν έχω πια καιρό .

Ήθελα, μόνο για μια στιγμή, στο τέλος μου ,

 να βλέπω τη σκιά σου .......